Icarus huilt

 

Als nerven in de vleugels van engelen

worden ze, dacht hij. Maar smelten kunnen ze niet

noch door het verglijden van tijd noch door

heel teder wrijven of simpelweg wensen.

 

Lijnen, gordijnen van as zijn uit de tijd

getrokken, door de zon niet bij te kleuren aura's

van wat eens het onze was. Het 's morgens

niet kunnen ontwaken, later avondlicht

en alles wat je hoopt daarachter vindbaar

te maken, ergens onder of boven de mist.

 

We spreken namens de doden, zei hij.

We helpen ze als het kwaad ze van hun stem

heeft beroofd.  Precies dat zijn we ze schuldig.

Maar ons leven krijgen ze niet.

 

En Icarus huilt. Want hij is het niet gewoon

precies in het midden te vliegen. De nevel

voor even zijn leven te geven. Het vallen

gewoon eens een keertje over te slaan.

 

 

Een iglo

 

Een jongen had net lang genoeg gewacht

tot het begon te vriezen. Hij had

zes blokken ijs gespaard en net zo lang

geschaafd tot er een fraaie iglo stond.

 

Het was een mooi gezicht,

maar wat de jongen eerst niet

had gedacht, gebeurde toch;

er kwamen mensen die zijn iglo

 

mooier wilden maken of misschien

toch liever net wat verder links of rechts,

iets groter of iets beter bovendien.

De jongen raakte in paniek.

 

Hij was de vloer nog aan het leggen

en hoorde de stemmen maar schetteren.

Toen de langverwachte lente kwam

was alles aan de iglo al een keer veranderd.

 

De mensen hadden overeenstemming

maar de jongen was inmiddels

gegroeid tot een niet onaardige man

en veel te groot voor zijn iglo geworden.